De Abdij- en Torenbuurt zijn twee kleine buurten in De Reit die doorkruist worden door de Conservartoriumlaan. Het is een groenrijke wijk die direct aan de Oude Warande ligt, een sterrebos dat is ontworpen in 1712. De Reit is ontstaan in de jaren vijftig en zestig en telt nu ongeveer 5500 inwoners.
De wijk heeft woonbuurten die zijn opgebouwd uit zich herhalende blokjes van grondgebonden en gestapelde woningen. Daarnaast bevinden zich in de wijk ook een substantieel aantal studenteneenheden. De buurt bevat een combinatie van huur- en koopwoningen die betrokken zijn door mensen van zeer veel verschillende nationaliteiten.
Door de komst van Intermezzo, een appartementencomplex, hebben zich er ook een aantal winkels (supermarkt, cafetaria, fietsenwinkel) gevestigd in De Reit. Op steenworp afstand is er ook een winkelcentrum.
In De Reit bevinden zich veel onderwijsinstellingen waaronder: kinderdagopvang, voortgezet onderwijs, basisschool, de Universiteit van Tilburg, Fontys Hogescholen. Ook liggen er diverse kantoogebouwen in de buurt. Station Tilburg Universiteit ligt aan de rand van de wijk. De wijk ligt op fietsafstand van het centrum van Tilburg, maar er is ook een goede bereikbaarheid per bus.
De Tilburgse Reit bestond al in de middeleeuwen
Er gaat het verhaal, dat het café “Pas Buiten”, op de hoek van de Bredaseweg en de voormalige Lange Schijfstraat, welke nu wijds Noordhoekring heet (alsof we in Wenen rondwandelen!), zijn naam dankt aan het feit, dat de vroegere café-eigenaar Verbunt Sr. tot zijn klanten placht te zeggen: “Hier ben je pas buiten!” Dat betekende dan: Aan de rand van de stad met het open veld. In een latere periode zou die “rand van de stad” naar het westen voortkruipen tot een door de akkers lopende zandbaan ten noorden van de Bredaseweg, die ten slotte – na verharding – de naam Ringbaan West ging voeren. De “rand van de stad” lag thans hier en ook hier waart ge nu “pas buiten”. Dat bleef zo tot en met de laatste oorlog. Nadien evenwel zou de geschiedenis zich nóg een keer herhalen. Opnieuw drong “de stad” verder westwaarts. Zij maakte zich daarbij meester van eeuwenoude landelijkheid. O.a. van het al in de 15de eeuw als De Rijt bekend staande gebied tussen Bredaseweg en de Spoorlijn Tilburg-Breda.
Wie op een van die vele, trage, winterse oorlogsavonden zich op het viaduct van de Ringbaan West wat liet uitwaaien met de blik naar het westen gekeerd, keek daar in een vaak pikzwarte duisternis. Niet vanwege verduisteringsvoorschriften alleen, maar óók omdat er in De Rijt slechts weinig lantaarns en woningen stonden. Zonder dat zijn oog het zag, wist de ingewijde, dat hij uitkeek over uitgestrekte akkers met onverharde landwegen en dat die blik – over al de leegte en ruimte heen – ten slotte moest vastlopen op de bossen van de Bredaseweg en, meer noordelijk gericht, die van ‘t ook toen nog zo maagdelijke ‘t Zand. In die Rijt, welke thans in een jongere spelling als “De Reit” (met korte ei) op de kaarten paradeert, gebeurde niet veel. Wat boeren zaten er verspreid op hun ruime hoeven met hier en daar er tussen een burgerhuisje of arbeiderswoninkjes. Het leven kabbelde er gezapig voort al werd De Reit (we volgen van hier af nu maar de nieuwe spelling) in de tweede helft van 1944 ook direct met de oorlog geconfronteerd.
Hoe komt het gebied aan zijn naam? vraagt er misschien iemand. Welnu, een “rijt” is een waterloop met een eigen karakter. Wij zagen het begrip omschreven als het dalvormig begin van een van de vele zijtakken van de Kempische stroompjes. De meestal langgerekte loopjes liggen tussen hoge zandruggen en zijn uiteraard steeds bij waterscheidingen gelegen. Vooral de Kempen heeft ooit veel “rijten” gekend. Ze zijn – evenals bij ons – nagenoeg alle door ontginning en/of bebouwing uit het landschap verdwenen. Soms ging hun naam over op een gebied. En dat is met onze “Reit” ook het geval.
Voor meer informatie ga naar Cultureel Brabant